Marc Heylen

 

RECENT FULL NEWSPAPER INTERVIEW FOR GAZET VAN ANTWERPEN...

(Click here to see the Englishe transelation of this article)

“Ik ben gestorven op manieren waarbij Al Capone verbleekt”

We bekennen –we geven graag grif toe- dat wij voor dit concept schatplichtig zijn aan de eminente belpopkenner Jan Delvaux. Deze journalist legt met een archeologische accuratesse al jaren fantastische muzikale verhalen bloot. Zijn schoonste vondsten zijn gebundeld in Belpop Bonanza. Deze Dikke Delvaux mag je met recht en reden De Vlaamse Show-Encyclopedie 2.0 noemen. Staan daar dan Huirtuiteneiren in, janneman?

 

Jazeker! En deze keer moeten we ons niet tevreden stellen met enkele gratuite lijnen. Nee, in Belpop Bonanza pronken op één pagina twee dorpsgenoten. Rechts zien we in volle glorie de eerder vernoemde William Raven op de platenhoes van Een gebaar. Aan Ravens linkerkant echter, staan de stoere boys van Flash.

Eén Herenthoutenaar spant de kroon en staat in grote glorie in het boek Belpop Bonanza. Voor zijn plaat betalen verzamelaars grof geld op tweedehandssites. Het is de heilige graal voor vinylfanaten. Herenthout, wij presenteren u het showbizzwonder Marco Reynders.

 

In ’87 laat Marco voor het eerst van zich horen met zijn single Dans Met Mij…

In het bijhorende –gesigneerde- boekje komen we veel te weten. Marco Reynders stelt zichzelf erin voor. “Marco Reynders is Marc Heylen, Ganzerikstraat 2b. Presentator van vedettenparades, shows, kwissen en aangesloten bij 100 vrije radio’s als dj van Studio 3, zijn eigen radioprogramma”, zo lezen wij. Op de laatste pagina bedankt Marco onder meer Kitti Boetiek, kapsalon Exclusief en Huis Ardex voor de feestartikelen. De laatste zin is profetisch: “U bent allen een grote steun voor mij, een steun die nodig zal zijn om keihard door te gaan, een steun die de weg naar een volgende plaat moet mogelijk maken.” Het zal Marco Reynders meest legendarische plaat worden, Liefste ik heb aids. Straks meer daar over.

 

Eerst springen we van de eighties naar de nineties, waar we Marco opnieuw aantreffen. Deze keer niet in de hoedanigheid van zanger, maar als manager.

 

“De eerste plaatopname van deze Vlaamse rappers, waarvan het hoofdkwartier zich in Herenthout bevindt, dateert uit December ’90. Throw your hands werd, niettegenstaande de hoge verwachtingen een regelrechte flop”, lezen we in de zomer van ’91 in Gazet van Antwerpen.

De band blijft niet bij de pakken zitten, en staat er na enkele maanden radiostilte met een nieuwe bezetting. “Terwijl andere dorpszangers al blij zijn met een schouderklopje en een goede reactie van de buren, stelt Flash zich niet tevreden met louter erkentenis vanuit Herenthout. Wij gaan het nationaal aanpakken”, luiden de optimistische woorden van manager Marco Reynders. “Met onze nieuwe platenmaatschappij is dat ook mogelijk.” Die bewuste platenmaatschappij is het Franse label Carrere. Flash maakt vier singels, alle vier bij een andere maatschappij.

 

De krant verwoordt het opmerkelijk. “Flash bestaat uit New Voice, DC en Peppery D. Allen jongens die de nieuwe wet in acht genomen, op de drempel van de meerderjarigheid staan.” Net een zomer eerder –in ’90- verlaagt de Belgische regering de meerderjarigheid in ons land namelijk van 21 naar 18 jaar. Meteen zijn we daardoor bij het doelpubliek van Flash aanbeland. “Onze optredens zijn niet gericht op een speciale leeftijdsgroep. Wij kunnen kinderen en volwassenen amuseren, alhoewel mijn voorkeur toch uitgaat naar kinderen. Vooral het optreden in Blankenberge, in Tien om te Zien, was onvergetelijk”, aldus groepslid DC. Het is vooral DC die ons interesseert. DC of voluit David Cornelis is een Herenthoutenaar die in de muziekwereld terechtkomt via een playback-act van Jason Donovan. Tot spijt van David zelf: “Het valt nog regelmatig voor dat de mensen mij Jason noemen. Dat hoeft voor mij niet meer. Vroeger was ik daar natuurlijk trots op, maar nu ik een eigen imago heb is dat echt wel overbodig. Ze mogen mij gerust DC noemen. Daar heb ik geen enkel probleem mee.”

 

Allemaal goed en wel, maar wij beseffen dat op ieders lippen dezelfde vraag brandt. Waar is Marc?

 

Marco Reynders, “Marc van de Seca” en Marco Polo zijn de illustere alliassen van Marc Heylen. De meest legendarische der Herenthoutse sterren ruilt tien jaar geleden het stoetersdorp voor Pattaya. Elf uur en een slordige tienduizend kilometer scheiden Herenthout van Thailand. Wat volgt is het meest exclusieve interview uit de showbizz.

 

Herenthout – Pattaya

 

“Zelfmoord!” “Nee, vermoord!” “Hij zit in de bak!” Het lijkt alsof over het lot van Marc Heylen evenveel theorieën als Herenthoutenaren bestaan. We besparen u de details van onze lastige zoektocht. Feit is dat we op een zekere zaterdagnacht –tijdverschil weet u wel- Marc Heylen aan de andere kant van de wereld aan de lijn hebben. Hij klinkt behoorlijk levend. “Het is fantastisch werk dat jullie mij vonden, top”, bekent Marco. Op zijn enthousiaste warme radiostem zit nog geen sleet.

“In feite zijn wij collega’s. Ik was een showbizzjournalist avant-la-lettre en schreef voor Het Belang van Limburg, voor TV Express en voor de magazines van zanger Erik Marijsse. Ik werkte en leefde tussen de Vlaamse artiesten, want mijn radioprogramma Studio Live was wekelijks te beluisteren via ruim honderd zenders. Meer nog dan de pen was mijn microfoon mijn bron van inkomsten. Er bestond toen geen artiestenstatuut, daarom reed ik doorheen de week parttime met de taxi in Antwerpen. Niet omdat ik de centen nodig had, kwestie van in orde te zijn met de wetgeving en de sociale zekerheid. Weet je wat een drama is? Ergens onderweg speelde ik mijn foto’s kwijt aan mijn showbizzperiode. Honderden foto’s van mezelf met bekende collega’s zoals Fats Domino en Eros Ramazotti maar ik had evenveel bewondering met mijn foto’s met de toen onbekende Christoff. De foto’s zijn allemaal foetsie, maar de herinneringen zijn gelukkig uitwisbaar. De backstage van Tien om te Zien kent voor mij geen geheimen, met bijna alle artiesten bouwde ik een vriendschappelijke band op. Ook al hadden zij op dat moment geen nummer 1 hit, op mijn steun konden ze allemaal altijd rekenen. Ook de dingen die niet mogen gepubliceerd bleven uit de pers. In eigen beheer gaf ik ook het showbizztijdschrift Studio uit. Kortom, ik was een showbizzbeestje (lacht).”

 

Mogen we je alles vragen, Marc?

“Absoluut! Privacy bestaat bijna niet meer, dat is een hol begrip tegenwoordig. Ik hoef voor niemand iets te verbergen. Hier in Thailand heb ik open en bloot al jaren een vriendje veel jonger dan ik. Alle Vlaamse artiesten weten al lang dat ik homoseksueel ben, en omgekeerd weet ik het van hen (lacht). Al hield ik steeds netjes mijn mond, ik ben een beleefde jongen. Het weekblad Joepie schreef ooit een gemeen artikel over mij en Larissa van Buts and Boops…”

 

Je bedoelt waarschijnlijk Def Dames Dope?

“Juist! (lacht) lang geleden he, sorry, jullie overvallen me een beetje met dit interview. Anyway, zelfs Larissa en haar zus Axana vallen uit de lucht als ze het artikel lezen. Om maar te zeggen, ik kan tegen een stootje. Vraag maar raak, en publiceer wat u denkt dat fair is. Ik lig niet zo vlug meer van iets wakker.”

 

We lassen er even een vraag tussen, wat is dat daar van jou en Larissa?

“Op aandringen van mijn beste vriend David Cornelis richt ik voor hem een boysband op, met mijn connecties in het wereldje is dat kinderspel. In het prille begin is Flash gewoonweg David die doet alsof hij een rapper is. De waarheid is dat David beschikt over massa’s podiumpersoonlijkheid, maar niet over enig muzikaal talent. Daarom klop ik in Herentals aan bij de zussen Larissa en Axana Ceulemans. Larissa schrijft de lyrics voor de nummers Throw Your Hands en Nu Niet Later. De muziek komt van de fameuze Nederlandse house-pionier Peter Slaghuis. Onder de naam Hithouse verkoopt hij meer dan één miljoen exemplaren van zijn Jack To The Sound of the Underground. Hithouse overlijdt een jaar later –in ’91- wanneer hij na een optreden met zijn auto tegen een boom knalt. Ook ik mis daar een gouden kans, want ondanks de professionele omkadering flopt de single. De zussen Ceulemans tekenen bij een andere platenfirma en breken vervolgens wereldwijd door met Def Dames Dope. Maar Larissa en haar zus blijven als beste vriendinnen in mijn hart. Ik blijf niet bij de pakken zitten. In Limburg vind ik een jonge megagetalenteerde zanger. Stelio Marinakis zingt zuiverder dan Whitney Houston. Ik laat zijn dromen uitkomen. Samen met Flash staat hij op het podium van Tien om te Zien in Blankenberge. We treden op in alle Belgische discotheken, en met Ruth McKenny komen we op de Franse televisie. Het scheelt geen haar of Flash mag optreden voor de paus, ik zweer het. Fantastische tijden waren het, ik had er een boek over moeten schrijven. Sinds Stelio aan boord kwam, liepen er plots veel onverklaarbare zaken mis. Pas vele jaren later ontdekken we dat hij aan zwarte magie doet, en iedereen die zijn carrière niet helpt vervloekt. De tegenslagen van Flash zijn te wijten aan Stelio’s tovenarij. Zelfs de Paus brak zijn heup voordat hij naar Belgie kwam, Stelios zwarte magie ging zelfs door tot in het vatikaan, haha”

 

Flash gaat ter ziele. En op kerstavond 2008 stapt David Cornelis uit het leven.

“(lange stilte)… David Cornelis is één van de beste vrienden die ik ooit had in mijn hele leven. In feite is hij meer een broer. Ik volgde hem in alles, behalve in zijn drugsperikelen ben ik nooit meegestapt. Zijn drugs brengt hem in de gevangenis. Ik en zijn moeder proberen het tij te keren, maar niets helpt. David stort zich in de totale zelfvernietiging. In mijn hart blijft hij mijn broerder, voor altijd. Ooit zie ik hem terug, boven in de hemel want ondanks zijn vele foute keuzes is David echte een hele goede jongen.”

 

Terug naar het prille begin, ben jij een rasechte Herenthoutenaar?

“Ik ben in Herentals geboren, en in Herenthout getogen. Hoewel mijn school, mijn werk, mijn uitgaansleven, mijn karateclub en mijn vrienden kring in Herentals lagen, bleef het toch steeds ‘mijn’ Herenthout. Tot het dorp te verstikkend werd, en ik verhuisde richting Antwerpen omdat ik nood had aan meer privacy. In alle bescheidenheid mag ik zeggen dat ik een man van de wereld ben. Ik spreek vlot zes talen, maar Vlaanderen blijft toch mijn land. Zelfs in Thailand stem ik af op Vlaamse televisieprogramma’s op BVN en luister ik naar Radio 2 via internet. Ik weet vlugger dat er een band op de E40 ligt, dan dat ik weet wat er hier in Thailand gebeurt (lacht).”

 

Wanneer en waarom vertrok je naar Thailand?

“Dankzij Gazet van Antwerpen, echt waar (lacht). Eind jaren ’90 werd het me allemaal te veel. Dankzij een zware echtscheiding verlies ik al mijn bezitingen en al mijn inkomsten. Daarbovenop maak ik door enkele foute vrienden een hoop schulden. Deurwaarders achtervolgen mij en nemen mijn radiomateriaal in beslag. Wat later mislukt een nieuwe relatie, legt de rechter volledig beslag op mijn loon en krijg ik een ernstig auto-ongeval. Er kwam geen einde aan mijn miserie. Plots valt mijn oog op een advertentie in de Gazet: “Wil u werken en wonen in de zon?” Het was net een bitter koude decembermaand, ik trek naar de meeting in het chique Antwerpse Hotel De Keyser. Twee weken later zat ik al in het bloedhete Tenerifte als timeshareverkoper. Het ene tropische oord volgde het andere op, en zo zit ik nu al enkele jaren in het paradijselijke Thailand.”

 

Kennen ze jou in Thailand ook als Marc van de Seca?

“(lacht) Haha, nee hier ben ik gewoon Khun Marc dat mijnheer betekend maar de voor de meeste ben ik Pi Marc dat broer betekend. Met mijn toenmalige vrouw baat ik van ’77 tot ’80 de pomp op de Bouwelse Steenweg uit. We tankten benzine van het merk Seca. Ons station is het slachtoffer geworden van ons eigen succes. We zijn letterlijk kapot geroddeld door dorpsgenoten. Ik was gehuwd en er ging het gerucht over mijn homoseksualiteit, die combinatie paste niet in de toenmalige enge tijdgeest. Een vrouw hebben plus een jong vriendje, wow, dat kon Herenthout niet slikken. De herenliefde was destijds een schande. De brandweer weigerde mij omwille van mijn geaardheid. Ik slaagde in de toelatingstesten van de politie, maar de commissaris hield mijn benoeming om dezelfde reden tegen. Roddels deden rijkswacht en politie to mijn apartement komen in de Ganzerik straat maar van drugs of pedofile toestanden geen sprake. Iedereen dacht er dus het zijne van, maar niemand had het lef om me erover aan te spreken. Tegenwoordig heet zoiets bekrompenheid, toen was het schijnbaar doodnormaal. Ik ben blij dat de tijden veranderen, we zijn tegenwoordig toch meer open. Althans dat hoop ik. Op den duur was Marc van de Seca dus geen bijnaam, maar een scheldnaam van jewelste. Hoewel ik daar niet om gaf. Ik hoorde liever Marco Polo, de artiestennaam die ik zelf koos omdat ik een echte muzikale ontdekkingsreiziger was. Vergeet niet dat ik draaide op 150 radiozenders, en in het weekend was ik de vaste huisdj in dancing Den Eden in Heist-op-den-Berg. Daar kreeg ik van eigenaar Frans het voorstel om te draaien voor zee-zender Mi Amigo, op voorwaarde dat ik de artiestennaam Marco Reynders aannam. Ik aanvaardde zijn voorstel, want ik wilde voor de grootste werken. Ik had altijd een gezonde ambitie. De rest is geschiedenis.”

 

Showbizz zat je als het ware in het bloed?

“Zo is dat. Ik wilde nooit zomaar een toeschouwer zijn tussen de massa. Ik wilde niet kijken naar artiesten. Ik wilde de artiest zijn, op het podium staan en worden bekeken. Ik voelde mij nooit doordeweeks, de talenten die ik had wilde ik delen met de wereld. Als kind speel ik verdienstelijk accordeon en mondharmonica, en in mijn kamertje speelde ik radiootje of ik presenteerde met in mijn handen een microfoon uit zilverpapier. Kortom, de showbizzmicrobe zat als kleine gast al in mijn bloed.”

 

Gelukkig zit het HIV-virus niet in je bloed. “Liefste ik heb aids” bereikt tegenwoordig een cultstatus.

“Links en rechts vang ik op dat het nummer een tweede leven krijgt. Destijds was het een schande om het woord aids nog maar in de mond te nemen. Ik deed er dan nog een schepje bovenop door een zwarte zangeres te inviteren. Zangeres Denise Dee leer ik kennen via een Nederlandse dj. Ik wilde haar de kans geven om door te breken bij een breder publiek. Weet je wat de Herenthoutenaren beweerden? “Kijk daar, de negerin die Marco van de Seca aids gaf en dan weten dat die Marco homo is.” (zucht) De maatschappij geloofde toen nog echt dat aids een ziekte was die we hadden te danken aan de negers. Ik was mijn tijd een beetje te ver vooruit. Ik zing het nummer niet echt, ik gebruik parlando. Ik zat dertig uur per week achter de presentatiemicrofoon, dus mijn spreekstem was beter in form dan mijn zangstem. Ken je Cowboy Gerard? Deze Nederlandse zanger had een gesproken nummer over een gehandicapt jongetje. Ik had een gelijkaardig idee over een seropositieve jongeman die zelfmoord pleegt. Heftig, dat geef ik grif toe. Toen al, en nu nog. Ik wilde de luisteraars bespelen met een mix van emoties en compassie. Aids kan iedereen overkomen, dat is mijn boodschap. Eén keer verkeerde seks en je hebt het vlaggen.”

 

Was het destijds een grote hit?

“Het was een hit geweest, als ik Will Tura of zelfs cowboy Gerard heette. In Vlaanderen kan je enkel doorbreken als je naam bekend is vanop televisie. Als Tura een aidsplaat opneemt, dan wordt het sowieso een hit. Wedden? Het ontbreken van die grote nationale naamsbekendheid deed me uiteindelijk als artiest de das om. En ik heb enkelen zien doorbreken van zero to hero zoals Christoff en geloof me het is een harde strijd om tot de top te komen in de Vlaamse showbizz. Ik geef een voorbeeld. Voor de vereniging Eigentijdse Jeugd uit Dilbeek neem ik een cover op van We Are The World met totaal onbekende artiesten. Het resultaat is fantastisch en klinkt beter dan het origineel. Al moeten wij het natuurlijk stellen zonder sterren als Michael Jackson. Het project is daardoor volledig gefaald, en niet door gebrek aan kwaliteit. Zonde.”

 

Paul Hoefkens schreef voor jou veel teksten. Is hij een muzikale boezemvriend?

“Boezemvriend is een groot woord, maar Paul is een vriend met goede ideeën. Onze wegen kruisen elkaar dankzij onze gemeenschappelijke passie voor showbizz. Raar dat hij jaren nadien van de showbizz in de begrafenissen is gestapt, die link begreep ik nooit. Ik vermoed dat zijn vrouw daarvoor iets tussenzat (lacht).”

 

Zelfmoord, gevangenis,… Vertel het ons Marc, wat is daar van aan?

“Van alles is een beetje waar, maar de verhalen zijn opgeblazen tot een destructief niveau. Ik ondernam een zelfmoordpoging, maar wie denkt daar niet eens aan? Ik probeer dat dan gewoon, zo ben ik nu eenmaal. Dood ben ik ook niet, zoals je hoort maar ik hoorde de geruchten ook. Ik zou zijn gestorven op een manier waarbij Al Capone zou verbleken. Ik zat inderdaad in de gevangens, omwille van mijn schulden. Als ik mezelf bij de cipiers in Turnhout aanbood, om mijn straf uit te zitten, vroegen ze me om later terug te komen als de cellen minder vol zaten. Zo’n gevaarlijke gangster zal ik dus zeker wel niet zijn geweest? Trouwens, ik bezie het leven steeds langs de positieve kant. Mijn weken in de gevangenis bespaarden mij vlak voor ik naar het buitenland vertrok veel geld, bedankt Belgische maatschappij! (lacht)

 

Kriebelt het niet voor een comeback?

“Ik probeerde mijn leven in België te herpakken, en deels lukte dat ook. Binnen de kortste keren had ik werk. Ik werd buschauffeur voor De Lijn in Antwerpen, mijn droomjob. Ik pakte opnieuw mijn bruine karategordel op, maar mijn lichaam wou niet meer mee. Na Micha Marah neem ik op de Mechelse Volksmarkt jarenlang Studio Live op met Liz Larssen. Ik zoek Liz op, maar zij ziet een samenwerking niet meer zitten omdat mijn lieve en beste vriendin zelf vond dat ze te oud was, ik niet hoor. De openbare omroep keurt mijn stemtesten af, niet omdat ze niet deugen maar omdat ik bij wijze van test een studio-programma moet presenteren terwijl ik op mijn best ben voor een live publiek. Ik ben er ook mijn connecties –zoals presentator Jos Baudewijn- kwijt. Ik ging vergelijken met Thailand. Het weer is er veel beter, het leven is er goedkoper en een relatie met iemand van veertig jaar jonger is er normaal. Dus na één jaar vlieg ik weer naar Thailand, dit keer voorgoed. Al droom ik stiekem nog van een comeback. Live shows presenteren is mijn passie, mijn humor kan tippen aan de moppen van Philippe Geubels, ik kijk veel Vlaamse programma’s en constant wil ik ook iets inbrengen dat gegarendeerd een algemene lach zou creeren maar niemand gebruikt het. Ik ga er het beste van maken hier in Thailand, maar never say never.”

 

Mis je Herenthout?

“Herenthout blijft altijd mijn thuishaven, maar toenmalige jaloerse inwoners roddelden mij volledig kapot. Ik hoorde zaken over mezelf waar ik zelf nota bene niets van afwist. Als Trump dertig procent fake news orakelt, dan scoorde Herenthout over mij vlot negentig procent fake news. Het roddelen heeft me verjaagd. Ik steek de hand ook in eigen boezem hoor. Ik was te actief, te alomtegenwoordig. Ik liet nooit het achterste van mijn tong zien, waardoor de verhalen uit zichzelf ontstonden. En er was ook een rijkswacht haat over het algemeen, ik werkte bij de MIVA in Antwerpen als tram bestuurder. In Herenthout was ik dus veel te zien in uniform, net als een rijkswachter, dat maakte de roddels nog harder. Nu ik er zo over nadenk, misschien ben ik zelf de schuld van alles? En niet de haat en nijd spuwende Herentoutenaren? Wie zal het zeggen, ik niet en ik neem niemand iets kwalijk. Na zo’n behandeling is Herenthout missen wel onmogelijk. Toen ik in mijn dorp 2 lokale radio’s zoals Telex oprichte had ik een hele grote groep van echte vrienden. De echte vrienden bewaar ik in mijn hart, maar over het algemeen is Herenthout de laatste plek ter wereld waar ik ooit terug naartoe kom. Sorry voor alle goede Herenthoutenaren, de slechte hebben gewonnen. Wie laatst lacht, best lacht. Alle achterklap gaf me net dat ene duwtje in de rug om te doen wat ik wou doen: alles achterlaten en vertrekken. Neem het van een oude rot in het vak aan. Blijf jezelf, laat je niet de weg wijzen door anderen maar zoek je eigen pad. Mijn weg leidt momenteel tot in Thailand, maar ik voel dat mijn verhaal hier niet stopt. Er liggen plannen klaar om een project op te starten in de film wereld maar dan gedrukte versies. Ik ben er nu al zeker van dat dezelfe roddelaars van toen binnenkort zullen zeggen “Weet je dat Marc van Herenthout afkomstig is, ja, ik ken him goed, hij was een vriend”. Wordt vervolgd dus. Als Marco Reynders op een dag deze planeet verlaat, dan laat hij tenminste iets achter, iets grootscheeps, groter dan het kleine Herenthoutje maar alles is daar begonnen.”

 

Marco, nog een voorlopig laatste boodschap voor Herenthout?

“Aan de kwaadsprekers van weleer heb ik niets te zeggen, ik vergeef hun allen en wijd het aan de tijd van toen. Aan al die andere mensen –en dat zijn er gelukkig massa’s- die ik ooit met mijn talenten heb mogen entertainen, zeg ik: dank! Dank voor jullie steun, dank voor jullie eerlijkheid. Merci, u was een geweldig publiek en respect voor U allen.”

 

 

 

Heer Stoet

Peer Stoet schopt het in ’86 tot nationale televisiebekendheid als de toenmalige BRT onze carnavalsstoet live uitzendt. Eén stoetact in het bijzonder flirt met de toenmalige zeden. De groep van Marc Heylen evoceert Het Laatste Avondmaal, met Marco in de rol van de heilige heer hemzelf. "We hadden op voorhand een beetje schrik en gingen bij Marc ‘van de Seca’ ons licht opsteken. Marc verzekerde ons dat er niks fout kon lopen. Ze hadden hun tekst ingesproken op band en die lieten ze ons horen. Dat stelde ons gerust, maar de Christusfiguur die op de stoetzondag zelf door ‘de Seca’ werd neergezet, was er één van het handtastelijke type. Dat zorgde achteraf voor boze brieven, vooral vanuit de geestelijke hoek”, schrijft De Schakel wanneer de feiten al jaren verjaard zijn.

Ook mijnheer pastoor had zijn bedenkingen, al liet hij daar in het parochieblad niets van merken. Hij schreef: "Proficiat aan allen die de Siberische koude trotseerden om langs TV te laten zien dat wij echt de (k)oudste stoet van het land hebben. Proficiat vooral aan onze gelegenheidspresentator André Cambré die op fijne wijze heel het gebeuren heeft voorgesteld."

Een stoet later lanceren Marco Reynders en The Young Voices hun carnavalskraker Huirtuit Karnaval. “Ik herinner me de repetitie met The Young Voices, ik was echt beschaamd. Nochtans ben ik niet gauw verlegen (lacht). Ik was zo’n typische lefgozer die een plaat ging opnemen, maar in feite had ik nog nooit gezongen als er iemand in de buurt was. Toch slaagde ik voor de test. Weet je waarom ik begon te zingen? Als presentator voelde ik me beter dan Bart Peeters. Ik wil niet stoefen, maar op veel vlakken kwam ik origineler uit de hoek dan Peeters. En omdat Peeters het presenteren combineert met zingen, begon ik dat ook te doen. Hoewel ik –achteraf bekeken- misschien minder in de wieg ben gelegd om te zingen. Als presentator was ik de beste, maar het muzikale niveau van Bart Peeters heb ik nooit geëvenaard. Bijlange niet (lacht).”

Tussen Marco Christ Superstar en de stoet is het nooit meer helemaal goed gekomen. De bom zou echt hebben ontploft als Marco aankondigde dat hij volgend jaar karnaval Hitler  zou uitbeelden, Herenthout administratie stond op zijn kop, Marco werd op het gemeentehuis uitgenodigt voor een serious gesprek. Hitler kon niet, daar zouden nog teveel “zwartjassen” wonen in Herenthout wat Marco nooit heeft begrepen.

“Vijftien jaar lang was ik een fervent stoeter. De Herenthoutse carnavalsshows presenteerde ik gratis terwijl die nonkel Richard waarmee is podium  switchte er goed voor betaald werd, mijn werk was op hetzelfde niveau”, foetert Marc. “Maar Peer Stoet was kwaad over mijn carnavalssingle, en mijn interview op de BRT-radio is gecensureerd door Peer Stoet. Terwijl ik net in hart en nieren een echte stoeter was. Begrijpen wie begrijpen kan?” Alaaf!

 

 

Ha die Micha!

“Ik bewaar de allerfijnste herinneringen aan Herenthout”, mijmert Micha Marah. De hoogblonde zangeres speelt zomers lang gastvrouw op de braderij voor boetiek Kitti. Micha wordt een vriendin des huizes bij de uitbaters, Jullienne Van Thielen en Werner Hoes. Op 4 august ’89 overlijdt hun enige zoon Stijn aan leukemie. Micha neemt voor hem het pakkende eerbetoon Stijn op, wat ook op plaat verschijnt.

In ’88 presenteren Micha en Marco Reynders twaalf weken lang Studio Live vanuit het restaurant Lammerdries van Van de Ven in Olen. “De tijd wist herinneringen uit mijn hoofd, maar ik herinner me Marco als een fijne collega.”

Marco blaast de loftrompet. “Micha leerde mij heel veel, ze was hard maar terecht. Op die paar maanden met Micha leerde ik meer dan jarenlang op een podium. Daarvoor ben ik haar nog steeds dankbaar. Ze is professioneel als geen ander.”